Do spaghetti carbonara podchodziłam relatywnie długo, a to dlatego, że zawsze danie to, chodź na pierwszy rzut oka banalne, wydawało mi się skomplikowane w przygotowaniu. Postanowiłam jednak spróbować, i muszę przyznać, że pierwsze wykonania sukcesami nie były. Przepisy znalezione w internecie nie do końca odwzorowywały smak zapamiętanej przeze mnie carbonary. Aż wreszcie, metodą prób i błędów, przygotowałam coś, co mojemu gustowi odpowiada (przepis ten z każdym przygotowaniem ulega modernizacji, gdyż zazwyczaj składniki dodaję "na oko"). Moja carbonara jest również w większości przypadków przygotowywana bez boczku, ale to już chyba z czystego lenistwa. Nie jestem jednak wielką miłośniczką mięsa, dlatego pewnie nie odczuwam różnicy w smaku.
